Pocztówka od Sylwi z Warszawy.
Mała Ziemiańska – znana warszawska kawiarnia okresu dwudziestolecia międzywojennego. Założona w 1918 r., mieściła się przy ul. Mazowieckiej 12, w neorenesansowej kamienicy zbudowanej w 1857 roku. Z czasem otworzono kilka filii kawiarni na terenie Warszawy. Kawiarnia nazwę zawdzięcza swojemu sąsiedztwu z Towarzystwem Kredytowym Ziemskim, zaś określenie "mała" wiązało się z początkowo niewielkim rozmiarem lokalu. Wnętrze było pokryte polichromią autorstwa Wacława Borowskiego.
"Mała Ziemiańska" stanowiła jedno z najważniejszych miejsc spotkań
inteligencji warszawskiej tamtego okresu: poetów, literatów, artystów
malarzy, a także profesorów nieopodal leżącego Uniwersytetu Warszawskiego. Do bywalców lokalu należeli m.in. Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, Julian Tuwim,
którzy mieli tam specjalnie dla nich przeznaczony stolik zwany "górką"
(znajdował się na piętrze dobudowanym w późniejszym okresie działalności
kawiarni) – gdzie często dosiadały się siostry Kossakówny, Maria i Magdalena. Osobne miejsce w lokalu było zarezerwowane dla artystów malarzy, zaznaczone przez Tadeusza Gronowskiego umieszczonym nad stolikiem malowidłem filiżanki z przyczepioną prawdziwą łyżeczką. W "Małej Ziemiańskiej" gościł często Franciszek Fiszer.
Wielką atrakcję lokalu były występy popularnych piosenkarzy oraz
zespołu baletowego. Występował tu m.in. Chóru Dana. W 1939 roku,
ponieważ za granicą został kierownik zespołu Władysław Daniłowski, przez
parę miesięcy z Chórem Dana występował Witold Lutosławski.
Kawiarnia znalazła także swoje miejsce w literaturze polskiej m.in. w wierszu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego "Śmierć poety":
